Για τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες εστιάζει το μήνυμά της στη δύναμη της ένταξης σε τρεις τομείς: την υγεία, την εκπαίδευση και τον αθλητισμό.
Αυτό το μήνυμα αντικατοπτρίζεται χαρακτηριστικά στη ζωή και την πορεία μιας 20χρονης αθλήτριας με καταγωγή από τη Συρία, που γεννήθηκε και ζει στην Ελλάδα. Η Αλία Ίσσα φιλοδοξεί να γίνει η πρώτη γυναίκα- μέλος της Παραολυμπιακής Ομάδας Προσφύγων.
Η Αλία προπονείται εντατικά στη ρίψη κορίνας (club throw) και μέσα σε μόλις δύο χρόνια ενασχόλησής της με το συγκεκριμένο άθλημα έχει καταφέρει να πιάσει το όριο που απαιτείται για να συμμετάσχει στην ομάδα που θα ταξιδέψει στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Η ανακοίνωση της τελικής σύνθεσης της ομάδας αναμένεται τις επόμενες ημέρες.
Η Αλία γεννήθηκε στην Ελλάδα από γονείς πρόσφυγες. Ο πατέρας της ήρθε στην Ελλάδα το 1996 αναζητώντας μια καλύτερη ζωή για την οικογένειά του και τέσσερα χρόνια μετά έφερε τη γυναίκα και τα παιδιά του. Η Αλία γεννήθηκε εδώ λίγο αργότερα, το 2001. Σε ηλικία τεσσάρων ετών, ωστόσο, η Αλία νόσησε με ευλογιά και ο υψηλός πυρετός τής προκάλεσε κινητικά προβλήματα και δυσκολία στην ομιλία.
Χωρίς να χάσει ούτε λεπτό το χαμόγελό της, θυμάται και εξιστορεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ το ρατσισμό που βίωσε λόγω της αναπηρίας της τα πρώτα χρόνια που φοιτούσε στο Δημοτικό σχολείο. «Με δυσκόλεψε η προσαρμογή και δεν είχα παρέα, δεν είχα φίλους, με κορόιδευαν τα παιδιά», λέει.
Η επαφή της με τον αθλητισμό ξεκίνησε όσο ήταν στο Γυμνάσιο, όπου ο γυμναστής της, Μιχάλης Νικόπουλος, ήταν και προπονητής σε αγώνες και υπεύθυνος του αθλητικού συλλόγου ΑΜΕΑ Τυρταίος. Οι πρώτες της προπονήσεις έγιναν στο μπότσια, μετά ασχολήθηκε με το ποδήλατο για να καταλήξει στην κορίνα, «το αγαπημένο μου άθλημα, που με βοήθησε πάρα πολύ», όπως λέει.
Στο συγκεκριμένο άθλημα, η κορίνα είναι ξύλινη, ζυγίζει περίπου 400 γραμμάρια και έχει στην κορυφή της ένα σίδερο. Οι αθλητές την πετάνε καθισμένοι, με φορά προς τα μπροστά ή προς τα πίσω, με στόχο να τη ρίξουν όσο πιο μακριά γίνεται. Το άθλημα συμπεριλήφθηκε για πρώτη φορά στους πρώτους Παραολυμπιακούς Αγώνες το 1960.
Αν και στις πρώτες της προπονήσεις η Αλία ξεκίνησε τις ρίψεις στα επτά μέτρα, μέσα σε ένα χρόνο κατάφερε στο περσινό Πανελλήνιο Πρωτάθλημα να φτάσει τα 14,4 μέτρα. Από τότε οι επιτυχίες διαδέχονται η μία την άλλη: τον Μάιο στην πρώτη της διεθνή συμμετοχή, στο Παγκόσμιο Grand Prix αθλητών με αναπηρία στην Ελβετία, η Αλία έκανε νέο προσωπικό ρεκόρ στα 16,4 μέτρα, ενώ στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα στην Πολωνία που έγινε στις αρχές Ιουνίου, κατέκτησε την τέταρτη θέση.
Ο προπονητής της, από το αθλητικό σωματείο ΑΜΕΑ Τυρταίος, Διονύσης Κούμπαρης, εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ το πόσο βοήθησε την Αλία ο αθλητισμός, «από το περπάτημα, το να σηκωθεί το κορμί της πιο πάνω, μέχρι το να τεντώσει τα χέρια της και να αποκτήσει μια ισομετρική εικόνα του σώματός της. Και αυτό έχει να κάνει κυρίως με την κίνηση της κορίνας, που σχετίζεται με τους κοιλιακούς και τους ραχιαίους».
Σήμερα, η Αλία παράλληλα με την ενασχόλησή της με τον αθλητισμό, φοιτά σε ειδικό Λύκειο και ονειρεύεται να συνεχίσει να ασχολείται με τον αθλητισμό και ίσως να σπουδάσει Ιατρική, που ήταν το όνειρο του πατέρα της. Σε όλη της τη διαδρομή οι γονείς της ήταν πάντα δίπλα της να την υποστηρίζουν. Ο πατέρας της Αλία έφυγε από τη ζωή όταν εκείνη ήταν 16 χρόνων, ωστόσο αισθάνεται ότι της δίνει δύναμη, μαζί με τη μητέρα της, για να τα καταφέρνει. «Ο μπαμπάς μου αν τώρα ζούσε θα ήταν πολύ υπερήφανος για μένα που συμμετέχω στους αγώνες», περιγράφει η Αλία.
Για τις προπονήσεις της, η Αλία υποστηρίζεται από την Ελληνική Παραολυμπιακή Επιτροπή και το Ίδρυμα Agitos της Διεθνούς Παραολυμπιακής Επιτροπής. Η Αλία δηλώνει υπερήφανη που θα αγωνιστεί με την ομάδα προσφύγων «για τη Συρία, την πατρίδα μου», ενώ στόχος της είναι, μετά τους Παραολυμπιακούς να πάρει την ελληνική υπηκοότητα για να αγωνίζεται με την Ελλάδα.
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ, Parallaxi
