Ακόμη μία εξαιρετική συνέντευξη παραχώρησε ο Άρης Σερβετάλης αυτή τη φορά στην Ιωσηφίνα Γριβέα και το oneman.gr, στην οποία μίλησε για την συμμετοχή του στην ταινία «Μήλα», την αξία του πόνου, τις συγκρούσεις στην αρχή της καριέρας του, και τον αυστηρό περιορισμό που τον έλκει (διαβάστε τη συνέντευξη εδώ).
Ο γνωστός και αγαπημένος ηθοποιός, αν και ο χώρος του πολιτισμού διανύει μία δύσκολη χρονιά λόγω της πανδημίας, μοιάζει να βρίσκεται σε περίοδο αρκετά δημιουργική. Μετά την ερμηνεία ως Άγιος Νεκτάριος στον «Άνθρωπο του Θεού», η ταινία τα «Μήλα» έχει κάνει τον γύρο του πλανήτη λαμβάνοντας συμμετοχή σε περισσότερα από 18 ξένα φεστιβάλ -με κορυφαίο αυτό της Βενετίας- και εξασφαλίζοντας διανομή σε αίθουσες και πλατφόρμες σε Ευρώπη, Βόρειο Αμερική, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία και Ασία.
Μεταξύ άλλων, ο Άρης Σερβετάλης ανέφερε χαρακτηριστικά στο One Man:
Σχετικά με την γνώμη του πως πρέπει να παρακολουθούν οι θεατές μια ταινία, ο ίδιος κάνει λόγο πως δεν πρέπει να υπάρχουν προσδοκίες εκ των προτέρων. «Αυτό που λέω και εγώ στον εαυτό μου όταν πάω να δω είτε ένα θεατρικό έργο, είτε μία ταινία, είναι να μην έχω προσδοκίες. Να είναι λευκό χαρτί αυτό που θα δω, να μην προϊδεάσω τον εαυτό μου για κάτι. Αυτό φαντάζομαι θα έχει ένα ενδιαφέρον, γιατί είτε θα ξαφνιαστώ ευχάριστα, είτε δυσάρεστα. Το να φτιάχνεις προσδοκίες σε οδηγεί στο καλά, αυτό ήταν;».
Για τον χαρακτήρα που ερμηνεύει στα «Μήλα», τον ψυχοφθόρο τρόπο μέσα από τον οποίο ο πρωταγωνιστής επιχειρεί να δημιουργήσει μια νέα ζωή, αλλά και την δυσκολία που προκαλεί αυτή η ιδιομορφία του ρόλου στα γυρίσματα, ο Άρης Σερβετάλης απάντησε: «Δεν αντιμετώπισα μεγάλη δυσκολία σε αυτό, ίσως επειδή έχω βιώσει μεγάλες απώλειες αγαπημένων προσώπων και κάπως υπάρχει αυτή η μνήμη. Δε βασιζόταν κιόλας ο χαρακτήρας τόσο εκεί. Αυτός ο πόνος ήταν σαν ένα χαλί, δηλαδή υπήρχε σε δεύτερο επίπεδο. Σε πρώτο επίπεδο υπήρχε μία απορία. Ενός είδους αφέλεια και απορία σε σχέση με το πώς είναι κάποιος που είτε υποδύεται, είτε έχει όντως απολέσει τη μνήμη του».
Για την εμπιστοσύνη που ο ίδιος επέδειξε στους νέους δημιουργούς, ανέφερε χαρακτηριστικά: «Ναι ναι, αυτό είναι αλήθεια. Έχω κάνει αρκετές ταινίες που ήταν οι πρώτες για τους δημιουργούς. Με τον Λάνθιμο η Κινέτα ήταν η πρώτη του προσωπική ταινία. Το ίδιο με τον Μπάμπη τον Μακρίδη με το L. Το ίδιο και με τον Στηβ τον Κρικρή και το The Waiter. Μου ενέπνευσαν εμπιστοσύνη. Αυτό είναι νομίζω το κριτήριο, να σου μιλήσει ο δημιουργός και καθώς σου μιλάει να αντιληφθείς ότι υπάρχει ένα όραμα. Στους ανθρώπους αυτούς υπήρχε το όραμα. Όταν μιλούσαν για την ιστορία έβλεπες ότι υπάρχει κάτι που θα ήθελαν να το αφηγηθούν, να μπουν σε διαδικασία να το αποτυπώσουν. Με τον Γιώργο [Λάνθιμο] έχουμε κρατήσει επαφή. Τον αισθάνομαι φίλο. Είτε συνεργαστούμε ξανά είτε όχι, η σχέση είναι εκεί. Δεν έχει τόση σημασία η συνεργασία».
Για τους χαρακτήρες που αγαπάει να παίζει, τόνισε πως έλκεται από τον αυστηρό περιορισμό. «Να βρίσκονται οι χαρακτήρες υπό μη κανονικές συνθήκες. Να είναι σε μία κατάσταση είτε οριακή, είτε να τους έχει συμβεί πιο συγκεκριμένο. Έτσι μου δίνεται η δυνατότητα της ελευθερίας εμένα, μέσα από τον περιορισμό. Ακόμα και όταν δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, όταν όλα ας πούμε είναι καλά, αυτοπεριορίζομαι μόνος μου. Αλλιώς είναι χαοτικό, δεν ξέρω από πού να το πιάσω. Θα πρέπει να του έχει συμβεί απαραίτητα κάτι. Δεν ξέρω, να τον στενεύει το παπούτσι;»
Σχετικά με την τηλεόραση και αν θα αποδεχόταν να ξανακάνει, απάντησε: «[Θα ξανάκανα τηλεόραση] ναι, αμέ. Βέβαια».
Σχετικά με το #MeToo και το απόστημα που ακόμα αναβλύζει στον χώρο του θεάματος, ανέφερε χαρακτηριστικά: «Αυτά είναι σκληρά, πολύ σκληρά πράγματα. Γίνονται σε κάθε χώρο δυστυχώς και σε κάθε οικογένεια. Ακόμα πιο σκληρά πράγματα. Τώρα είναι λίγο περίεργο αυτό που θα πω, αλλά δεν έχει σημασία τόσο το γεγονός. Σημασία έχει το πώς θα σταθείς απέναντι στο γεγονός. Και εύχομαι να μας δίνεται η δυνατότητα να βρίσκουμε τη δύναμη να στεκόμαστε πιο ξεκάθαρα στα γεγονότα, γιατί πολλές φορές τα πάθη και οι επιθυμίες γίνονται εμμονές μετά και αλλοιώνεται ο άνθρωπος. Συμπεριφέρεται κτηνωδώς. Δεν έχει κάτι να τον φρενάρει. Επομένως σε αυτή την περίπτωση, σε ό,τι δεν αντέχεις απομακρύνεσαι, φεύγεις. Το να υπομένεις μία τέτοια κατάσταση… θα πρέπει ή να είσαι άγιος, να έχεις τόση αγάπη, ή να το υπομένεις αρρωστημένα, να μη μπορείς να το ανεχτείς όλο αυτό δηλαδή και μετά να σε σκάσει. Χρειάζεται διάκριση εκεί και προσοχή».
Στην ερώτηση αν θα μπορούσαν να μπουν όμως και κάποιες δικλείδες ασφαλείας στις ζωές μας, απάντησε: «Θα μπορούσαν ναι, αλλά ξέρεις οι νόμοι πολλές φορές – ειδικά στην Ελλάδα – δεν ξέρω αν ισχύουν κιόλας. Ο καθένας κάνει ό,τι να ‘ναι. Ισχύουν κάποια, κάποια άλλα δεν ισχύουν, υπάρχουν διαπλοκές. Έχει χαθεί η εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη και στο κατά πόσο εφαρμόζεται για όλους. Πιο πολύ πιστεύω στην πνευματική καλλιέργεια του ανθρώπου, να μπαίνει σε μία διαδικασία να αυτοπεριορίζεται από μόνος του, να μη χρειάζεται έναν νόμο πάνω από το κεφάλι του. Δε χρειάζεται να σκέφτομαι ότι θα πάω φυλακή εάν πάω να βιάσω κάποια».
Τέλος, στην ερώτηση πως πρέπει να αντιδράσουμε σε όλους αυτούς που δεν αυτοπεριορίζονται, ο Άρης Σερβετάλης συνέστησε Ανοχή και Απόσταση. «Εγώ τουλάχιστον αυτό κάνω στον εαυτό μου. Όταν δεν είμαι συμβατός με κάποιον άλλο άνθρωπο γιατί κάτι αισθάνομαι, παίρνω απόσταση. Δεν εμπλέκομαι γιατί δεν έχω την αγάπη να τον συναναστραφώ για να ανεχτώ το στρεβλό του νου».
Πηγή: One Man
