Τριανταμία του Γενάρη. Η τελευταία Παρασκευή ενός μήνα που μας ζόρισε πολύ αλλά, ανάσα και επί τόπου βήμα, τον φάγαμε και ήρθε ο Φλεβάρης. Η Γεωργία Δρακάκη, το κορίτσι που δημοσιογραφεί, γράφει για το θέατρο και μαγειρεύει με την ίδια μαεστρία συγχρόνως, καλεσμένη στον Βλάση Κοζώρη και την εκπομπή ‘στη διαπασών’. Χαλάρωσε από τις καθημερινές της έγνοιες και το δημοσιογραφικό τρέξιμο, μας μίλησε για το τελευταίο της «παιδί», για την πόλη, για το σινεμά –θέμα άλλωστε της εκπομπής την τριακοστή πρώτη Ιανουαρίου.
Αν το τελευταίο σου θεατρικό «παιδί», Η Άδεια Παρένθεση, μεταφερόταν στο σινεμά θa επέμενες στην πρωτότυπη μουσική και αν ναι, από ποιον; Ο Γιώργος Μουκίδης «ντύνοντας» την παράστασή μου με πρωτότυπες μουσικές στο ανέβασμα της στο Studio Μαυρομιχάλη με τίμησε πολύ και τον ευχαριστώ γι’αυτό. Δεν θα μπορούσα λοιπόν να μεταφέρω την «Άδεια Παρένθεση» στο σινεμά και να μην είναι κι αυτός εκεί, ακριβώς βέβαια επειδή μιλάμε για μουσική. Μια άλλη επιλογή μου –λόγω αδυναμιών- θα μπορούσε να είναι ο αγαπημένος Χρίστος Σερενές στη μουσική και η Αλεξάνδρα Κόνιακ στην φωνή. Αν γίνονταν αλλαγές με την μεταφορά του έργου μου στο σινεμά, αυτές θα αφορούσαν στους ηθοποιούς, καθότι δοκιμασμένοι περισσότερο στο θέατρο, πλην της Νίκης Σκιαδαρέση που βρίσκεται ούτως ή άλλως στα πρώτα της βήματα παντού και στο σανίδι και στην τηλεόραση φέτος. Δεν θα ήταν πολύ δυνατό challenge για την Κατερίνα Γκατζόγια αυτή η κινηματογραφική μετάβαση; Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν μπορώ να το σκεφτώ, όχι. (γελάει). Η μητρική σχέση ωστόσο που έχω με την Κατερίνα θα με οδηγούσε σίγουρα στο να υπάρχει με κάποιον τρόπο στην μετάβαση της παράστασης στο cinema είτε ως βοηθός σκηνοθέτη είτε με την φωτογραφία της σε κάποιο κάδρο, μες στο σκηνικό εννοώ. Το κομμάτι «Αυτή η νύχτα μένει» σε μουσική Σταμάτη Κραουνάκη έντυσε την ομότιτλη ταινία του Ν.Παναγιωτόπουλου, Γεωργία μου… Σκέψου, Βλάση μου πως κάποτε το σινεμά, ξεκίνησε ως βωβό με έξωθεν ηχητική παρέμβαση από ορχήστρες που προσέρχονταν στις αίθουσες προβολής των ταινιών και τώρα το ζητούμενο της γραφής μουσικής για μια ταινία είναι μια αυτόνομη διαδικασία. Το ίδιο βέβαια ισχύει και στο θέατρο. Εμένα μου αρέσει και να παρίσταται η μουσική στην ταινία, σάρκινα, οπτικά. Μέσω μιας λατέρνας, ας πούμε, ή ενός μουσικού οργάνου που παίζει live. Πολύ ωραία παρατήρηση! Και επιπλέον πολλοί σκηνοθέτες είναι «παντρεμένοι» καλλιτεχνικά με διάφορους μουσικοσυνθέτες, όπως ο Θόδωρος Αγγελόπουλος με την Ελένη Καραΐνδρου. Το «Αιωνιότητα και μια μέρα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου ήταν αυτό που δίχασε κοινό και κριτικούς στην Ελλάδα… Ήταν όμως εκείνο που κατάφερε να αποσπάσει το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών και το Βραβείο της Οικουμενικής επιτροπής και κάνοντας τον παραλληλισμό με τον Γιώργο Λάνθιμο, καταλαβαίνουμε για ποιο λόγο οι εν Ελλάδι αντέδρασαν στην ταινία του αυτή. Πρόσφατα είχα μία συζήτηση που αφορούσε στον Λάνθιμο και για ποιο λόγο επιλέγει να αποδομήσει στην ταινία του «Κυνόδοντας» το ίδιο μοτίβο που στον καιρό της κρίσης τον στηρίζει για να κάνει αυτή την ταινία, αλλά και εμάς τους υπόλοιπους. Καταρχάς για ποιο λόγο ασχολούμαστε με την τέχνη, επειδή θέλουμε να αποδομήσουμε κάτι ή επειδή θέλουμε να το θεοποιήσουμε; Σε πολλά πεδία της τέχνης μεγάλοι καλλιτέχνες δημιούργησαν ρωγμές και δεν αποθέωσαν τίποτα και κανέναν. Επί χούντας, ο ελληνικός κινηματογράφος κατακλύστηκε από ταινίες που αποθέωναν την αγία ελληνική οικογένεια. Τον καιρό της κρίσης πάλι, δημιουργήθηκαν ταινίες που δημιούργησαν ρωγμές. Το «Worlds apart» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη κατάφερε κατά την γνώμη μου να μάθει στην ευρεία μάζα πράγματα και να ανοίξει τα πεδία τους. Ναι, αγαπάμε τον Σύριο μετανάστη και ναι, ερωτευόμαστε στα εξήντα μας χρόνια. Ο Λάνθιμος είναι παγκόσμιος, έχει εμβληματικές ταινίες και θεωρώ άδικο να ασχολούμαστε στην Ελλάδα μόνο με τον Κυνόδοντα. Πρόσφατα, για λογαριασμό των εκδόσεων «Λογο_τυπο», παρουσίασες στο BlackDuck το βιβλίο «Ερωσυλίες της Ερωφίλης», του Γιώργου Σκανδάλη. Το freepress περιοδικό μας, «η Πόλη Ζει» ανήκει στις εκδόσεις «Λογο_τυπο» από τις οποίες ο Χρύσανθος Ξάνθης, ο εκδότης μας, αποφάσισε να εκδώσει και επιλεγμένα βιβλία είτε δικής μας παραγωγής είτε σε συνεργασία με τον συγγραφέα. Ο Γιώργος Σκανδάλης λοιπόν, έγραψε ένα σύνολο από ποιήματα που αφορούσαν περισσότερο μια σειρά από δικές του σκηνοθετικές παρατηρήσεις πάνω στην παράσταση «Ερωφίλη» που ανέβασε ο ίδιος στο Τορόντο του Καναδά. Τον Απρίλη θα έχουμε και δεύτερη παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Σκανδάλη, «Οι Ερωσυλίες της Ερωφίλης». Πριν τελειώσει η εκπομπή, θα ήθελες να μοιραστείς κάτι τελευταίο; Θα ήθελα να αναφερθώ στην εξαιρετική περίπτωση του Άκη Καπράνου, σκηνοθέτη, καθηγητή στην κινηματογραφική σχολή Σταυράκου, και κυρίως ανθρώπου που ακούραστα ρίχνει σπόρους με ουσία για την δημιουργία. Η ομάδα του, το MidnightExpress, κάνει προβολές ταινιών σε επιλεγμένες αίθουσες στην Αθήνα, μια με δύο φορές την εβδομάδα/μήνα επιλεγμένες από τον ίδιο, ταινίες που σπάνια προβάλλονται στις αίθουσες, είτε «καλτίλες» προηγούμενων δεκαετιών, είτε αδικημένες ταινίες κλπ. Μπείτε στην σελίδα του στο Facebook, «MidnightExpress» και στηρίξτε την προσπάθειά του αυτή με φίλους, έναντι ενός χαμηλού εισιτηρίου, νάτσος και αναψυκτικών…(γέλια)
Η Γεωργία Δρακάκη είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Συνεργάζεται με το freepress “Η Πολη Ζει” , το ανδρικό περιοδικό “Andro.gr” και το site ποικίλης ύλης SpotlightPost.gr.
Σ’ευχαριστούμε πολύ, Γεωργία Δρακάκη!
Ήταν ένα απόσταγμα του δίωρου που περάσαμε συντροφιά με τον Βλάση Κοζώρη και την Γεωργία Δρακάκη «στη διαπασών». Ακούστε ολόκληρη την εκπομπή:
Για να είστε «στη διαπασών» με τον Βλάση Κοζώρη κάθε εβδομάδα, αρκεί να μπαίνετε στο site του Alma Radio, κάθε Παρασκευή, 6-8 το απόγευμα.
