Ο ελληνορωμαϊκός Ναός του Βάκχου (Διονύσου) αποτελεί από το 1984, Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ. Δεσπόζει στο Μπάαλμπεκ του Λιβάνου και θεωρείται ένας εξαιρετικός αρχαιολογικός και καλλιτεχνικός χώρος της ελληνορωμαϊκής αρχιτεκτονικής.
Η Μπάαλμπεκ είναι πόλη στην κοιλάδα Μπεκάα του Λιβάνου. Κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο ήταν γνωστή ως Ηλιούπολις. Βρίσκεται 85 χιλιόμετρα βορειανατολικά της Βηρυτού, 75 χιλιόμετρα βόρεια της Δαμασκού και είναι χτισμένη σε ύψος 1.170 μέτρων. Ο πληθυσμός της πόλης σήμερα ξεπερνά τους 72.000 κατοίκους.
Οι ανασκαφές στην περιοχή έφεραν στο φως σημάδια κατοίκησης από την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού, δηλαδή γύρω στα 2900 π.Χ. – 2300 π.Χ.. Οι Φοίνικες, από τους πρώτους κάτοικους της περιοχής, λάτρευαν στη συγκεκριμένη πόλη τον θεό του Ήλιου της δικής τους μυθολογίας, το θεό Βάαλ. Η πόλη ξεκίνησε να ακμάζει το 323 π.Χ., όταν ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε, το έτος δηλαδή που προσαρτήθηκε στο βασίλειο των Πτολεμαίων. Τότε μετονομάστηκε σε Ηλιούπολη από τους Έλληνες, τιμής ένεκεν στο θεό προστάτη της τον Βάαλ.
Ο ναός του Βάκχου-Διονύσου ή αλλιώς «Μικρός Ναός» είναι ο μόνος ακέραιος ναός τη πόλης. Κοσμείται από πολλές ανάγλυφες παραστάσεις της γέννησης του θεού Διονύσου, ενώ η κυρίως αίθουσα έχει πλάτος 19 μέτρα και μήκος 35 μέτρα. Η πύλη του ναού έχει μνημειακές διαστάσεις, πλάτους 6,5 μέτρων και ύψους 13 μέτρων. Ο ναός βρίσκεται σε μια βαθμιδωτή κλίμακα, με 33 σκαλοπάτια. Όλοι οι κίονες του ναού είναι 42, 15 σε κάθε μεγάλη πλευρά και 6 σε κάθε μικρή.
Για τη κατασκευή του τοίχους οι Ρωμαίοι χρησιμοποίησαν μεγάλους ογκόλιθους, βάρους 400 τόνων, ύστερα πάνω σε αυτούς τους ογκόλιθους τοποθετήθηκαν 3 άλλοι μονόλιθοι άνω των 750 τόνων έκαστος, σχηματίζοντας το «τρίλιθον», ένα επιβλητικό κατασκεύασμα.
Η ανέγερση του ναού ανατέθηκε πιθανώς από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Αντωνίνο τον Ευσεβή (138-161 μ.Χ.). Καμία πληροφορία, ωστόσο, δεν καταγράφηκε για την περιοχή μέχρι τον 4ο αιώνα, οπότε ο ναός πιθανότατα θα είχε κλείσει λόγω της δίωξης των παγανιστών στην ύστερη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Μετά το κλείσιμό του φαίνεται να θάφτηκε από τα ερείπια των υπόλοιπων μνημείων της περιοχής.
Την περίοδο 1898-1903 μια γερμανική αποστολή ξεκίνησε ανασκαφικές εργασίες στο σημείο του ναού, καθώς και εργασίες αναστήλωσης. Το 1920, ύστερα από τη σύσταση του κράτους του Μεγάλου Λιβάνου, την ευθύνη της προστασίας και αναστήλωσης του μνημείου ανέλαβε η λιβανική κυβέρνηση.
