Η επιδημία πολιομυελίτιδας του 1916, ή αλλιώς παραλυτική νόσος, προσέβαλλε χιλιάδες πολίτες στην Αμερική και σκότωσε περισσότερους από 6.000 ανθρώπους. Οι αντιδράσεις της εποχής ήταν παρόμοιες με τις σημερινές. Ταξιδιωτικοί περιορισμοί τέθηκαν σε ισχύ, άτομα και ακόμη και ολόκληρες πόλεις τέθηκαν σε καραντίνα, οι ψυχαγωγικές εκδηλώσεις ακυρώθηκαν – και η εγχώρια showbiz επιχείρησε να βοηθήσει με όποιο τρόπο μπορούσε.
Ραδιοφωνικές εκπομπές και κινηματογράφοι -οι κυρίαρχες μορφές ποπ κουλτούρας εκείνη την εποχή – ηγήθηκαν των προσπαθειών για την καταπολέμηση της ασθένειας. Στις 24 Ιανουαρίου 1938, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί ενώθηκαν για να συγκεντρώσουν 1 εκατομμύριο δολάρια σε μια εβδομάδα, πόσο που σήμερα μεταφράζεται σε 18 εκατομμύρια δολάρια. Η εκστρατεία ξεκίνησε από τον τραγουδιστή-κωμικό Eddie Cantor, ο οποίος ήταν επικεφαλής της επιτροπής οθόνης-ραδιοφώνου του νεοσυσταθέντος Ιδρύματος για την Παράλυση των Παιδιών.
Ο Cantor στη ραδιοφωνική του εκπομπή έκανε έκκληση στους ακροατές να στέλνουν έστω μια δεκάρα στον Λευκό Οίκο, για να βοηθήσουν στην αγορά ιατρικού εξοπλισμού και προμηθειών. Στην προσπάθεια αυτή άρχισαν να μετέχουν και άλλοι ραδιοφωνικοί.
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1930 έως τα τέλη της δεκαετίας του 1950, ο ιός της πολιομυελίτιδας προκαλούσε σοβαρότατα ζητήματα, πολλές φορές και ανεπανόρθωτα. Σύμφωνα με το CDC, «Το Polio ήταν κάποτε μια από τις ασθένειες που προκαλούσαν τον μεγαλύτερο φόβο στις ΗΠΑ». Υπολογίζεται ότι περίπου 35.000 άνθρωποι κάθε χρόνο στα τέλη της δεκαετίας του 1940 προσβάλλονταν από την ασθένεια και τα παιδιά ήταν ιδιαίτερα ευάλωτα.
Κανείς δεν ήταν άνοσος. Ο Franklin D. Roosevelt, πρόεδρος των ΗΠΑ από το 1933-45, είχε διαγνωστεί το 1921 με πολιομυελίτιδα, αν και σήμερα ορισμένοι ιατρικοί αναλυτές πιστεύουν ότι είχε σύνδρομο Guillain-Barré, μια ασθένεια νευροπάθειας, αντί για πολιομυελίτιδα.
Το 1944, οι ιδιοκτήτες διαφόρων θεάτρων πρόβαλλαν τρέιλερ με πρωταγωνιστή τον Greer Garson (που είχε κερδίσει το Oscar ηθοποιίας την προηγούμενη χρονιά) ζητώντας δωρεές για την καταπολέμηση της πολιομυελίτιδας. Από την καμπάνια αυτή συγκεντρώθηκαν 4,5 εκατομμύρια δολάρια.
Παρόλα αυτά το ’44, τα θέατρα και οι κινηματογράφοι αισθανόταν τις επιπτώσεις της νόσου. Το Ντιτρόιτ κατέβασε όλες τις θεατρικές παραστάσεις έως ότου η πολιομυελίτιδα, τεθεί υπό έλεγχο. Οι πέντε κινηματογράφοι του Ντένβερ θα έκλειναν από αδυναμία πληρωμών, αφού η επιδημία είχε μειώσει τις δραστηριότητές τους κατά 50%. Στο Κολοράντο την χρονιά εκείνη, όλοι οι νέοι κάτω των 18 ετών, απαγορεύτηκε να παρευρεθούν σε δημόσια συγκέντρωση στην συγκεκριμένη πολιτεία.
Μεταξύ των ταινιών που ασχολήθηκαν με το θέμα της πολιομυελίτιδας, ήταν το “Sister Kenny” 1946, σε σκηνοθεσία του Dudley Nichols και με πρωταγωνιστή τον Rosalind Russell . Ήταν η πραγματική ιστορία μιας αυστραλιανής νοσοκόμας που είχε κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου, για την συγκεκριμένη ασθένεια, αλλά η ίδια είχε αγνοηθεί από τους προϊσταμένους της.
Στις 26 Σεπτεμβρίου 1949, 75 μέλη της Ομάδας Σεναριογράφων Οθόνης (πρόδρομος του WGA ) ήλπιζαν να συγκεντρώσουν 5 εκατομμύρια δολάρια για ένα νοσοκομείο που στόχευε στη θεραπεία της πολιομυελίτιδας. Ο συνδικαλιστής Dan Hartman, που ηγούνταν σε αυτή τη προσπάθεια είχε μια έφηβη κόρη, η οποία είχε προσβληθεί από την ασθένεια.
Παρά τις μάχες του κόσμου της Showbiz, ο ιός εξαπλώθηκε. Σύμφωνα με τον ιστότοπο History of Vaccines, το 1952 παρατηρήθηκαν 57.628 κρούσματα πολιομυελίτιδας στις ΗΠΑ. Αργότερα εκείνο το έτος, ο Dr. Jonas Salk ξεκίνησε τις δοκιμές εμβολίων. Το 1955, η αμερικανική κυβέρνηση επέτρεψε τη χρήση του εμβολίου, μετά την ανακοίνωση μιας δοκιμής του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, η οποία είχε ποσοστό επιτυχίας από 80% έως 90%.
Χάρη στα εμβόλια -η ένεση το 1955 και το στοματικό εμβόλιο το 1963- ο αριθμός των κρουσμάτων πολιομυελίτιδας μειώθηκε. Υπήρχαν λιγότερες από 100 περιπτώσεις στη δεκαετία του 1960 και λιγότερες από 10 στη δεκαετία του 1970.
Πηγή: Variety.com
